30. HarfBen bir İstanbul misali yaşıyorum zorlukla. Hani içi çok kalabalık. Fırtınalar, insanlar, aşklar ve nefretler barındırıyorum. İnsanları aşık olduğu bu şehre sürekli küfrediyor. Bense sadece şehrin gemileriyim. Belki kör balıkçıları. Belki de bir hiçim. 30. harfim bu şehirde. Karaktersiz, sessiz ve görünmez...
Kimse bilmiyorsa yaşadığımı eğer. Kimse umursamıyorsa beni eğer. Kimse adımın adım adım yok olduğunu görmüyorsa. Eğer ben her şeye rağmen gülüp geçiyorsam yaşanmışlıklara. Değil senin kimsenin sözlerine ihtiyacım yok. Hoş seninle kimse arasında da ne fark var çözebilmiş değilim ya. Olsun, sen olmasan da vardır nadasta birileri her zaman. Yani en azından ben öyle umuyorum. Kimse olmasa da şarkılar vardır. Belki kitaplar hatta eski dostlar.
Hayal kurmuyorum mesela. Kurduğumda da kırılıyor zaten. Uzaktan bakıyorum bu şehre. Garip oysa ki ben Taksim olarak görüyordum kendimi. Şehir etrafıma kurulmuştu. Şimdi ben insanlarımdan uzakta, şarkılardan habersiz yaşıyorum. Ürküyorum tekrar İstanbul olmaya. Sadece uyuyorum şimdilerde. Ve ben, her uyandığımda düşlerimi fırçalıyorum...
aboydas
0 yorum:
Yorum Gönder